Unha volta. A música non é só música. Outra volta. O clarinete non é só un instrumento. Reviravolta. Galiza existe porque existimos nós, e porque antes de nós existiron outras. Outras clarinetistas feitas clarineteiras porque a tradición oral sempre foi importante.  Clarineteiros coma Abelardo de Paredes, que de solteiro facía trinta quilómetros coa bicicleta para ir ensaiar os Reis coas mozas do Cabalo. Coma Joaquín O Quinillas de Comboa, que ía relevar ás pandeireteiras tocando nas fiadas das aldeas de Soutomaior. Ou coma Andrés Muíño, que tan ben tocou canda o gaiteiro de San Cosmade na festa de Mercurín do 1965, aquelas jotas e muiñeiras que gardou para sempre na gravadora un danés ben curioso.

Clarineteiros coma os do Cuarteto Caramuxo, que deron en ir ao fondo da cuestión, á raíz do que somos, para coller aquela materia prima e darlle unha, dúas, tres reviravoltas, ata que aquela música que non é só música faga que os seus clarinetes que non son só instrumentos digan xustamente o que estes seis musicazos queren dicir. Con liberdade. Con identidade. Con orgullo de seren elos na historia dun instrumento aínda por reivindicar dentro da nosa tradición oral. Alalás que son rumbas, canteiros no Caribe, trance trad acústico… reviravoltas con selo de seu, de música galega da boa. Unha reviravolta polo medio, outra polo arredor-e… así fai o Cuarteto Caramuxo. Veñan moitas máis.

Guillerme Inácio